[Column] Mannenwerk

Hooibaaltje hier, pak vlas daar en nog even een 20 kg zak slobber op je schouder. Paardenmeisjes hebben ballen.

Jaren geleden was de eerste hooibouw bij mijn ouders. Ik ben niet klein en destijds mistte ik ook een aantal kilo’s, ik kon het de helpende buurman dan ook niet kwalijk nemen dat hij dacht dat ik een wandelende hooivork was. Het gezicht wat hij trok toen ik een hooibaal 3 hoog op de kar gooide maakte veel goed. Had ‘ie niet verwacht van ‘zo’n wichtje’. In Groningen is ‘wicht’ dus geen negatieve benaming.. wist ik veel. Behalve mijn hooi-werp kunsten had hij meteen mijn fabuleuze ‘ik-zou-maar-heel-snel-je-mond-houden’ blik te pakken.

Hoewel ik niet meer dagelijks stallen mest en met hooi en stro hoef te slepen zorgt Kira er gelukkig voor dat de fysieke conditie niet helemaal achteruit gaat. Touwtje trekken is favoriet maar ook mestboy heffen houdt de boel op spanning. Maar ja, ik blijf een vrouw en heb nog steeds niet echt een indrukwekkend postuur. Dat viel de chauffeur van een niet nader te noemen vervoersbedrijf, die lege postcontainers kwam brengen op mijn werk, ook op. Ik herhaal: lege. Op wieltjes.

De chauffeurs wisselen daar net zo vaak als merries van humeur dus er stond weer een nieuwe tegenover me. Een kop kleiner dan ik, maar wel eentje die een soort van Nederlands sprak, ongeveer, een beetje. In elk geval voldoende om te vragen of iemand hem even kon helpen, wijzend naar zijn hand waar een provisorisch verbandje om heen zat. “Tuurlijk, ik help wel even”
Een spottend lachje en de opmerking “dan ik doe liever zelf, is geen man?” volgt.

Jep, mijn ‘ik-zou-maar-heel-snel-je-mond-houden’ blik werkt nog steeds.