Ouderwets Hollands schijtweer was het, 6 oktober 2019. Doorweekt en verkleumd kwam ik na 21,1 km hardlopend over de finish. Mijn eerste halve marathon. I did it! Na 16 km schreeuwde alles in mijn lichaam dat het genoeg was, mijn benen waren zwaar en ik had het koud, héél erg koud. De laatste 5 kilometer liep ik op karakter en nog nooit voelde een medaille zo ontzettend verdiend. Ik voelde me fysiek en mentaal zo ontzettend sterk en kon de hele wereld aan.
Tot 2 dagen later…
Mijn wereld stortte in. De toekomst die ik voor me zag werd in één keer anders. Mijn vriend en ik gingen na 13 jaar uit elkaar.
Je begrijpt dat mijn blog ongeveer het laatste was waar ik de afgelopen tijd aan heb gedacht, vandaar dat ik hier schitterde van afwezigheid. Er waren zoveel andere dingen die ik moest regelen.
Desondanks heeft de afgelopen tijd me wel geholpen om erachter te komen wat ik wil en waar ik energie van krijg. Ik heb zelfs heel even getwijfeld of ik de paardensport nog wel zag zitten, ik zag de dagelijkse verzorging als last en wilde mijn geld anders besteden.
Tegelijkertijd waren het mijn stalgenoten die me dag in, dag uit steunden. Me een knuffel gaven als ik treurig voor me uitkeek en waarmee ik heel veel goede gesprekken had.
Er stonden zoveel mensen voor me klaar en ik ben gaan beseffen hoe ontzettend waardevol ons netwerk van paardenmensen is.
Ik ben ontzettend dankbaar voor alle steun en alle hulp die ik heb gekregen en ik ben trots, heel erg trots, dat ik een paardenmeisje ben. Het was a hell of a ride de laatste tijd, maar ik zit weer in het zadel, en ik zit steviger dan ooit.
Tot snel!
Nog geen reacties